เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นที่หน้าร้านอานนท์ไบโอเทคที่ตลาดไท ตั้งแต่เปิดร้านมาเมื่อปี 2543 เพื่อเปิดบริการลูกค้าเกียวกับเห็ดเท่าที่จะทำได้ จึงจำหน่ายผลืตภัณฑ์ต่างๆที่เกี่ยวข้องกับเห็ดเป็นสำคัญ แต่มาระยะหลัง มีการเพิ่ม เอาต้นไม้แปลกๆที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพเข้ามาเสริมบ้าง เช่น ต้นเบาบับ ต้นย่านางแดงและล่าสุด คือ กล้าพันธุ์จากการเพาะเลี้ยงเนื่อเยื่อของหน่อไม้ฝรั่ง สินค้าหลักที่จำหน่ายที่หน้าร้านก็ได้แก่ หัวเชื้อเห็ดเศรษฐกิจและเห็ดเป็นยา อาหารเสริม จุลินทรีย์ใช้ในการหมักวัสดุเพาะเห็ด โดยทางร้านไม่เคยจำหน่ายพริกแห้ง หอม กระเทียม พริกไทย เกลือป่น กะปิ น้ำปลา ผงชูรส แต่อย่างใด จู่ๆ ก็มีลูกค้า ที่อ้าว่า เมาขี้หูขี้ตา มึนๆอยู่มาซื้อเกลือ แต่ด้วยความที่ผู้ดูแลร้านก็คิดว่า ที่กำลังวุ่นๆอยู่กับลูกค้าคนอื่น ก็บอกว่ามี เพราะคิดว่า มาถามซื้อดีเกลือ จึงตอบว่ามี (เพราะผ่านมาเกือบยี่สิบปี ยังไม่มีใครมาซื้อเกลือที่ร้านเห็ด) ราคาเท่าไหร่ก็แจ้งไป ผู้ซื้อจึงถามว่า เอาหนึ่งกระสอบก็แล้วกัน เสร็จแล้วแกก็รีบเอาดีเกลือไป

จากนั้น ในวันรุ่งขึ้น แกชักไม่มั่นใจว่า เกลือที่แกซื้อไปนั้น มันใช่เกลือจริงๆหรือไม่ เพราะทำไมเกลือคราวนี้ จึงบรรจุกระสอบอย่างดี แถมมีแต่ชื่อเป็นภาษาอังกฤษ(เข้าใจว่า แกอ่านภาษาอังกฤษไม่ออก) แกเลยยกเอาถุงดีเกลือใส่รถมาถาม เพื่อเป็นการยืยยันว่า เป็นเกลือจริงๆหรือไม่ เผอิญอีกนั่นแหละ คนขายเดิม คือ คุณรวิพรหรือคุณป๋อมไม่อยู่ ไปธนาคาร เลยมีเด็กใหม่มาแทน แล้วผู้ซื้อก็เข้ามาถาม โดยไม่ได้ยกดีเกลือลงมา เพียงแต่ถามว่า ที่ซื้อไปใช่เกลือหรือไม่ ด้วยความเคยชิน ที่ขายดีเกลือยกถุงเป็นประจำ พอได้ยินอะไรเกลือๆ แกก็ตอบว่าใช่ แถมยังบอกว่า เป็นดีเกลือบริสุทธิ์ด้วยน๊ะ ทั้งผู้ซื้อและผู้ดูแลร้านแทน ที่ต่างคนต่างพูดเน้นคำว่าเกลือ ส่วนคำว่า ดีนั้นพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา ก็ได้ยินเป็นเกลือ(ผู้ดูแลได้ยินคำถามว่า ดีเกลือ โดยได้ยินเสียงดีอยู่ที่ลำคอ ส่วนผู้ซื้อ ได้ยินคำว่า เกลือบริสุทธิ์ แกก็ดีใจว่า ร้าน เห็ด ขายเกลือบริสุทธิ์ ราคาถูกด้วยโว้ย) แล้วแกก็ขับรถกลับเอาถุงดีเกลือมาด้วยความมั่นใจว่า การทำอาหารขายครั้งนี้ ต้องอร่อยปากแน่ๆ เพราะจะเป็นการใช้เกลือบริสุทธิ์อย่างดีแน่ๆ ว่าแล้ว แกก็เอาดีเกลือที่คิดว่าเป็นเกลืออย่างมั่นอกมั่นใจใส่เข้าไปในอาหารมากถึง 2.5 กก. จากอาหารที่เตรียมไว้ทั้งหมดประมาณ 500-600 กก.(ที่ใส่มาก ก็เพราะทำอาหารครั้งละมากๆไว้ขาย)

แต่พอถึงคราวชิม ปรากฏว่า อาหารมันไม่เค็มเหมือนดั่งที่คิด กลับมีรสแปลกๆ จึงเอ๊ะใจ ลองไปชิมดูเกลือ(ที่แท้คือ ดีเกลือ รสชาติก็แปลก) จึงเอาใหม่ ขับรถมาถาม เพราะแกอยู่ใกล้ๆแถวนั้น น่าจะอยู่ที่ตลาดไทด้วย คราวนี้ เจอคุณรวิพรสมใจ แกจึงตั้งคำถามทันทีว่า เจ้าเกลือบริสุทธิ์ที่ผมซื้อไปเป็นกระสอบนั้น มันคือ เกลือบริสุทธิ์ใช่หรือไม่ เพราะผมเอาไปใส่อาหารที่เตรียมไว้จะขาย ใส่แล้วมันไม่มีรสเค็มอ่ะ คุณรวิพรก็บอกว่า นั่นมันดีเกลือฝรั่ง ไม่ใช่เกลือแกงน๊ะ ดีน๊ะ ที่พ่อค้าขายข้าวแกงแกไหวทันในวินาทีสุดท้าย ไม่เช่นนั้น จะต้องเกิดโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นแน่ๆ แล้วอานนท์ไบโอเทค ก็ต้องโดนหางเลขด้วยแน่ๆอย่างแน่นอน ที่สำคัญ ลูกค้าที่จะมาซื้อกับข้าวจากร้านนี้ ก็โชคดีไป เพราะ หากมีการนำเอาอาหารชุดนี้ไปขายแล้วล่ะก็ ลูกค้าทุกคนจะระบายดี บางรายอาจจะดีเกินไปถึงขนาดต้องหามส่งโรงพยาบาลไปเลย โชคดีที่เจอก่อน และเป็นลาภของปากของสุนัขไป